19η μέρα: Στεμνίτσα, Δημητσάνα, Βυτίνα και ύπνο σε μοναστήρι

7 Ιουλίου 2020 sef 8 λεπτά ανάγνωσης 3684 Προβολές

Το ξημέρωμα της 19ης μέρας του ταξιδιού μας ή μάλλον το ξύπνημα, γίνεται από τα κουδουνητά ενός κοπαδιού κατσικιών. Ανοίγουμε το παράθυρο της σκηνής και βλέπουμε παντού τριγύρω μας κατσίκες που είχαν βγει για βοσκή και νερό στον Λούσιο ποταμό.

Διαβάστε εδώ το προηγούμενο άρθρο του Road Trip “Καταρράκτες Νέδα, ναός του Επίκουρου, ποταμός Λούσιος

Πίνακας Περιεχομένων

Ιερά Μονή Αγίου Προδρόμου

Είχαμε ακούσει για μια Μονή, πολύ κοντά στο χωριό Ελληνικόν που βρισκόμασταν, κυριολεκτικά σφηνωμένη μέσα στα βράχια. Την επισκεφτήκαμε λοιπόν και αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο στο ευρύχωρο πάρκινγκ, ακολούθησα μόνος μου το μονοπάτι για το μοναστήρι καθώς η Γιώτα είχε μπει στον μήνα της και έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί. Το μονοπάτι είναι σχετικά μικρό, περί των 10-15 λεπτών και η διαδρομή όμορφη μέσα στη φύση.

Η Ιερά Μονή του Τίμιου Προδρόμου βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Βυτίνα και Δημητσάνα. Ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα και είναι από τα πιο όμορφα μοναστήρια της Πελοποννήσου. Κατά την επανάσταση του 1821 αποτέλεσε καταφύγιο και ιατρείο για τους Έλληνες αγωνιστές.

Αν βρεθείτε στην περιοχή πρέπει να επισκεφτείτε την Μονή! Οι χώροι της είναι λιτοί και απέριττοι. Στο εσωτερικό υπάρχει σαλονάκι – χώρο υποδοχής κάποιος από τους 7-8 μοναχούς θα σας καλωσορίσει ένθερμα με ελληνικό καφέ και λουκουμάκι. Οι μοναχοί καλλιεργούν και παράγουν τα περισσότερα από τα φαγώσιμα τους ενώ τα υπόλοιπα μεταφέρονται στη Μονή με γαιδουράκια ή άλογα.

Αν βρεθείτε στην περιοχή πρέπει να επισκεφτείτε την Μονή! Οι χώροι της είναι λιτοί και απέριττοι. Στο εσωτερικό υπάρχει σαλονάκι-χώρο υποδοχής κάποιος από τους 7-8 μοναχούς θα σας καλωσορίσει ένθερμα με ελληνικό καφέ και λουκουμάκι.

Η θέα προς το φαράγγι του Λούσιου ποταμού κόβει την ανάσα ενώ αν συνεχίσετε το μονοπάτι σε 45′-60′ θα βρεθείτε από την άλλη πλευρά του ποταμού στη Μονή Φιλοσόφου.

Στεμνίτσα για καφέ

Φύγαμε λοιπόν από το υπέροχο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου και κατευθυνόμαστε προς τη γραφική Στεμνίτσα στα 10 περίπου χλμ, από τα πιο γνωστά και όμορφα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Χτισμένη σε υψόμετρο 1080 μέτρων, στις δυτικές πλαγιές του Μαίναλου, από τα υψηλότερα μέρη στην Ελλάδα που κατοικούνται μόνιμα από 200 περίπου ανθρώπους. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός ενώ κρατάει χαμηλό προφίλ σε σχέση με την κοσμοπολίτισσα γειτόνισσα της Δημητσάνα.

Γνώρισε μεγάλη ακμή κατά την Βυζαντινή περίοδο αφού χάρη στη δύσβατη θέση της αποτέλεσε καταφύγιο εύπορων οικογενειών που επιδόθηκαν στο εμπόριο και την αργυροχρυσοχοϊα. Ήταν έδρα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του ’21 που την αποκαλούσε μάλιστα “χωριατοπούλα του Μωριά”. Ανήκει στο Δήμο Γορτυνίας.

Η κεντρική πλατεία του χωριού έσφυζε από κόσμο. Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Ήπιαμε τον καφέ μας, πήραμε το απαραίτητο σουβενίρ από ένα όμορφο μαγαζάκι στην πλατεία, μαζί κι έναν χάρτη της περιοχής και φύγαμε για Λιμποβίσι, την πατρίδα του Κολοκοτρώνη.

Nα μην ξεχάσω να αναφέρω πως η διαδρομή από τον Τίμιο Πρόδρομο ως τη Στεμνίτσα και από τη Στεμνίτσα ως τη Δημητσάνα(κυρίως το πρώτο κομμάτι) είναι φανταστική, απίστευτη, μοναδική. Χάνεσαι στο πράσινο και ίσως είναι το πιο ωραίο οδικό κομμάτι που έχουμε κάνει στην Ελλάδα

Λιμποβίσι: Το σπίτι του Κολοκοτρώνη

Σε κοντινή απόσταση από τη Στεμνίτσα βρίσκεται ένα από τα πλέον ιστορικά χωριά. Το Λιμποβίσι. Φτάνοντας, αισθάνεσαι δέος! Κυριολεκτικά 5 σπίτια, όλα εγκαταλελειμμένα μα καλοδιατηρημένα. Στο κέντρο η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και απέναντι μια πηγή με τρεχούμενο νερό. Στην άκρη του χωριού…. το αναστηλωμένο κτίριο λειτουργεί ως μουσείο της οικογένειας Κολοκοτρώνη και της Ελληνικής Επανάστασης γενικότερα. Είναι κτισμένο δίπλα στο παλιό πατρικό σπίτι του Γέρου του Μωριά, ένα αντίγραφο του παραδοσιακού του σπιτιού. Μπορεί σήμερα να υπολειτουργεί αλλά μπαίνοντας μέσα αισθάνεσαι έναν θαυμασμό, ένα δέος, ένα περίεργο συναίσθημα!

Από το καφενείο, δίπλα από την πέτρινη πηγή, ξεκινάει το μονοπάτι περιήγησης στα Κολοκοτρωναϊιικα λημέρια. Η σύντομη διαδρομή περνάει μέσα από τα ερείπια του παλιού χωριού και καταλήγει σε ένα φυσικό μπαλκόνι όπου και βρίσκεται το αλώνι του χωριού. Από εκεί ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την πανοραμική θέα του Λιμποβισίου και την επιβλητική κορυφογραμμή του Μαινάλου.

Απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται ένα πολύ όμορφο πέτρινο καφενεδάκι φτιαγμένο έτσι ακριβώς όπως μας αρέσουν. Να πιεις τον καφέ σου και να αγοράσεις τοπικά προϊόντα.

Στη Δημητσάνα και στο Μουσείο Υδροκίνησης

Φτάνουμε λοιπόν και στη κοσμοπολίτικη Δημητσάνα. Το χωριό πανέμορφο, αποτελεί διοικητικό και εμπορικό κέντρο της περιοχής. Γραφικά σοκάκια, λιθόκτιστα αρχοντικά σπίτια, σύγχρονοι ξενώνες και πολλά μικρά παραδοσιακά μαγαζάκια συνθέτουν μια υπέροχη εικόνα.

Ο λόγος που επισκεφτήκαμε την περιοχή πέρα από την περιέργεια μας να δούμε την Δημητσάνα που τόσα είχαμε διαβάσει, ήταν και το περίφημο Μουσείο Υδροκίνησης.

Το Μουσείο Υδροκίνησης είναι ένα πολύ προσεγμένο Μουσείο με είσοδο 4€ για τους ενήλικες και δωρεάν για παιδιά και ηλικιωμένους. Το προσωπικό είναι πολύ εξυπηρετικό ενώ υπάρχουν παντού επεξηγηματικές ταμπελίτσες με την κάθε λεπτομέρεια. Το Μουσείο μας δίνει πλήρη εικόνα για το πώς λειτουργούσαν οι μπαρουτόμυλοι, οι νεροτριβές, τα βυρσοδεψεία και γενικά η χρήση του νερού ως κινητήρια δύναμη μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.

Στη Βυτίνα για το ξακουστό της μέλι

Η Βυτίνα απλώνεται σε ευρύχωρο υψίπεδο που αγκαλιάζουν από παντού δασωμένα βουνά σε τοποθεσία κατάφυτη από πεύκα, έλατα και καστανιές. Στην πλατεία της δεσπόζει από το 1846 ο Ναός του Αγίου Τρύφωνα κατασκευασμένος από το περίφημο μαύρο μάρμαρο της περιοχής. Γύρω του απλώνονται μαγαζάκια που πωλούν ντόπια προϊόντα και οι δυο παραδοσιακοί ξυλόφουρνοι.

Η Βυτίνα πέρα από ένα όμορφο ορεινό χωριό της Αρκαδίας, φημίζεται και για το μέλι της. Παράγεται από τα μαύρα έλατα του όρους Μαίναλο και λόγω της μικρής περιεκτικότητας του σε γλυκόζη έχει τη χάρη να μην κρυσταλλώνει. Η εξαγωγή αυτού του μελιού είναι εξαιρετικά δύσκολη και δαπανηρή γιατί απαιτείται η καταστροφή των κηρυθρών. Για το λόγο αυτό η παραγωγή του είναι πολύ μικρή και περιοδική ανά τα έτη.

Κάναμε τα ψώνια μας, φάγαμε και μια κρέπα στην πλατεία του χωριού και μιας και άρχισε να νυχτώνει έπρεπε να βρούμε μέρος να κοιμηθούμε. Ρωτήσαμε διάφορους. Ένας από αυτούς μας έριξε μια ιδέα που η αλήθεια είναι δεν την περιμέναμε. Να πάτε να κοιμηθείτε στην Μονή της Κερνίτσης στη Νυμφασία….

Ύπνος στην αυλή μοναστηριού

Σε 4-5 χλμ φτάσαμε στο χωριό Νυμφασία και κατευθυνθήκαμε προς το Μοναστήρι της Κερνίτσης. Είναι το αρχαιότερο μοναστήρι στην Αρκαδία, χτισμένο σε μια μοναδική τοποθεσία, στην κορυφή του βουνού, όπου προσφέρει μοναδική θέα στο φαράγγι της Νυμφασίας. Οι χώροι είναι ιδιαίτερα φροντισμένοι και η φιλοξενία που προσφέρουν οι μοναχές, άψογη.

Η μονή αρχικά ήταν ανδρική. Το 1940 με βασιλικό διάταγμα μετετράπη σε γυναικεία. Δέχεται μόνο προσκυνητές παρόλα αυτά διατηρεί δύο ξενώνες και μπορεί να φιλοξενήσει 50-60 άτομα. Αφού γνωριστήκαμε με τις εξαιρετικές μοναχές και διηγηθήκαμε την ιστορία μας, προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν στους ξενώνες αυτούς. Τα κορίτσια δεν ήθελαν. Μας βόλεψε πολύ η σκηνή οροφής(γέλια).

Οπότε την ανοίξαμε στο προαύλιο του μοναστηριού, μαγειρέψαμε να φάμε κάτι και νωρίς νωρίς πέσαμε για ύπνό μιας και το χάραμα της επομένης ανοίγει η είσοδος για τη Θεία Λειτουργία και δεν αισθανόμασταν άνετα να μπαινοβγαίνει κόσμος κι εμείς να κοιμόμαστε.

Το κακό είναι πως για κάποιο λόγο δεν έχουμε ούτε μια φωτογραφία από το μέρος. Για την ιστορία θα βάλω μια που βρήκα στο διαδίκτυο έτσι για να το φανταστείτε.