18η μέρα: Kαταρράκτες Νέδας, ναός του Επίκουρου, ποταμός Λούσιος

24 Ιουνίου 2020 sef 8 λεπτά ανάγνωσης 3227 Προβολές

Μετά από ένα υπέροχο, χαλαρωτικό και ξεκούραστο διήμερο στην ονειρεμένη Ελαία ξεκινάμε για τους καταρράκτες της Νέδας. Είχαμε ακούσει τόσα γι’ αυτήν, που αν και βρισκόμασταν σε παραθαλάσσια εδάφη, αλλάξαμε πορεία προς τη κεντρική Πελοπόννησο.

Διάβασε εδώ το προηγούμενο άρθρο του Road Trip “Η Ελαία και οι καρέτα – καρέτα”

Πίνακας Περιεχομένων

Καταρράκτες της Νέδας

Aπό την Ελαία ως τους καταρράκτες Νέδας είναι περίπου 1 ώρα οδήγησης. Ο συντομότερος δρόμος είναι από Νέα Φιγαλεία, Πετράλωνα, Περιβόλια, Φιγαλεία και σε κάποιο σημείο μπαίνοντας στα Πλατάνια, βλέπεις αυτή την αστεία αν μην τι άλλο πινακίδα.

Kάπου εκεί ξεκινάει ένας κατηφορικός χωματόδρομος. Εμείς παρά το βάρος της σκηνής οροφής και το σχετικά χαμηλό αυτοκίνητο, δε συναντήσαμε πρόβλημα. Όπως και να’ χει θέλει προσοχή. Φτάνουμε στο τέρμα του δρόμου όπου υπάρχει μια ανοιχτωσιά, κάτι σαν πάρκινγκ. Λόγω της πεζοπορίας σε κακοτράχαλο μονοπάτι αλλά και της ζέστης που είχε εκείνη την μέρα (μην ξεχνάμε την 8 μηνών κοιλιά της) η Γιώτα αποφάσισε να μείνει στο αυτοκίνητο. Ξεκινήσαμε λοιπόν προς τον καταρράκτη της Νέδας εγώ και η Αναστασία. Στην αφετηρία του μονοπατιού υπάρχει μια πολύ όμορφη καντίνα.

Το μονοπάτι είναι σχετικά μικρό και εύκολο αν έχεις μια κάποια φυσική κατάσταση. 600 περίπου μέτρα. Δε χρειάζεται πάνω από 15′ λεπτά για να φτάσεις στον πρώτο και μικρότερο καταρράκτη και από εκεί σε 20 μέτρα συναντάς και τον δεύτερο, τον πιο εντυπωσιακό.

Μη ξεχάσετε να φορέσετε αθλητικά παπούτσια γιατί σε κάποια σημεία γλιστράει αρκετά και φυσικά να έχετε μαζί σας το μαγιό σας. Το νερό αν και παγωμένο σε μαγνητίζει να βουτήξεις

Kλείνοντας το κεφάλαιο αυτό, να πούμε πως ο ποταμός Νέδας είναι ο πιο γνωστός θηλυκός ποταμός στην Ελλάδα. Οριοθετεί κατά κάποιον τρόπο τα σύνορα μεταξύ των νομών Μεσσηνίας και Ηλείας και έχει μήκος 32 χλμ. Όπως είπαμε στο προηγούμενο άρθρο, η Νέδα εκβάλλει στο Ιόνιο Πέλαγος κάπου δίπλα στην Ελαία. Σε ένα μεγάλο τμήμα του διασχίζει χαράδρα με πολύ πλούσια βλάστηση. Ο μεγάλος καταρράκτης που προανέφερα έχει ύψος περίπου 50 μέτρα.

Πριν φτάσεις στον δεύτερο καταρράκτη υπάρχει ταμπελίτσα που σε οδηγεί σ’ ένα μικρό μοναστήρι, αυτό της Παναγιάς

Επισκεφτήκαμε την περιοχή σχετικά νωρίς και δεν είχε ακόμη πολύ κόσμο. Κάναμε τη βουτιά μας και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επόμενη στάση ο Ναος του Επικούριου του Απόλλωνα.

Ναός του Επικούριου του Απόλλωνα

Στο κέντρο της Πελοποννήσου, στις Βάσσες της αρχαίας Φιγαλείας, σε υψόμετρο 1130 μέτρων στέκει αγέρωχος και αειθαλής ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα. Εμπνευστής και κατασκευαστής του ναού θεωρείται ο Ικτίνος, μέγας αρχιτέκτονας της αρχαιότητας, που μαζί με τον Καλλικράτη σχεδίασε τον Παρθενώνα .

Ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα είναι το πρώτο ελληνικό μνημείο που συμπεριελήφθη στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO το 1986

Η απόμακρη θέση του ναού ψηλά στο βουνό, μακριά από πόλεις και χωριά, συνέβαλε κυρίως στο να διατηρηθεί σε αυτή την αξιοθαύμαστη κατάσταση. Παρόλα αυτά εξωτερικά όπως βλέπετε υπάρχει ένα προστατευτικό κάλυμμα για να το προστατεύει από διαβρώσεις και φθορές που μπορούν να προκαλέσουν τα καυσαέρια των εργοστασίων της Μεγαλόπολης.

Αν προσέξετε, αρχαία υπάρχουν και δίπλα στο ναό

Το εισιτήριο κοστίζει 3€ για τους φοιτητές, 6€ το κανονικό ενώ για τα παιδιά η είσοδος είναι δωρεάν

Μας άρεσε πολύ η επίσκεψη μας στο ναό και αν βρεθείτε σ’ εκείνα τα μέρη αξίζει σίγουρα να τον επισκεφτείτε.

Στάση για ανεφοδιασμό στην Ανδρίτσαινα

Φεύγουμε από το Ναό και οδεύουμε προς Ανδρίτσαινα η οποία βρίσκεται 14 χλμ μακριά. Είναι μία μικρή κωμόπολη στα σύνορα των νομών Ηλείας και Αρκαδίας (ανήκει διοικητικά στην Ηλεία) που ξεχωρίζει καθώς διακρίνονται από μακρυά τα δεκάδες παλιά της σπίτια και αρχοντικά με τις κεραμοσκεπές τους. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές του Λυκαίου όρους σε υψόμετρο περίπου 750 μέτρων.

Περπατήσαμε στα σοκάκια της και αγοράσαμε αρτολιχουδιές και γλυκά του κουταλιού(το γλυκό ελιάς ακόμα το έχουμε στο ψυγείο :)). Το χωριό έχει γραφικά ταβερνάκια και φημίζεται για την Τρανή Βρύση, την αρχαιότερη της Πελοποννήσου που χτίστηκε το 1724.

Ακόμη πιο τρανό είναι το Λαογραφικό Μουσείο το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό όπως και η περίφημη Ιστορική Βιβλιοθήκη της.

Η Ανδρίτσαινα παρέχει στον επισκέπτη όλες τις σύγχρονες τουριστικές ανέσεις, όπως παραδοσιακές ταβέρνες με ντόπια αγνά προϊόντα, γραφικούς ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ήπιας μορφής νυχτερινή διασκέδαση.

Πάντως, ο προορισμός μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο extreme τουρίστες καθώς η Ανδρίτσαινα προσφέρεται για κανό, καγιάκ στο Ποταμό Λούσιο, πεζοπορία στο φαράγγι της Νέδας και στους καταρράκτες, ποδηλασία, διαδρομές 4×4 κ.ά..

Στην Ορεινή Αρκαδία για φαγητό και ύπνο

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας προς Ορεινή Αρκαδία, πρέπει να είναι γύρω στις 16:00 το απόγευμα και κατευθυνόμαστε προς τα ομορφότερα ορεινά χωριά της περιοχής, την Στεμνίτσα και τη Δημητσάνα. Έχουμε αρχίσει να πεινάμε. Αποφασίσαμε να φάμε σε ταβέρνα. Κάποια στιγμή περνάμε από ένα χωριό με το όνομα Ελληνικό. Σίγουρα θα το λατρέψετε. Χτισμένο επάνω σε τρεις καταπράσινους λόφους, το Ελληνικό Αρκαδίας ή αλλιώς Μουλάτσι, είναι ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά χωριά της Ελλάδας. Βρίσκεται ανάμεσα στην Στεμνίτσα και την Καρύταινα και μυεί τους επισκέπτες του στην αυθεντική ομορφιά της Ορεινής Αρκαδίας.

Είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια για ένα ταβερνάκι στο χωριό αυτό. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και χωρίς δεύτερη σκέψη καθίσαμε στο εσωτερικό του μαγαζιού. Έξω είχε υπερβολική ζέστη ενώ μέσα ήταν δροσερά και πανέμορφα. Αφού φάγαμε εξαιρετικά, η Αναστασία ήθελε παγωτό. Κάτσαμε σε ένα καφέ στην πλατεία του χωριού, φάγαμε το παγωτό μας και αφού ρωτήσαμε ντόπιους κατοίκους, για κάποιο ασφαλές και ήσυχο μέρος να διανυκτερεύσουμε το βράδυ, μας πρότειναν μια τοποθεσία και ξεκινήσαμε προς τα εκεί.

Δίπλα στον Λούσιο Ποταμό

Ακολουθήσαμε έναν δρόμο 5 περίπου χλμ και φτάσαμε σ’ ένα αδιέξοδο. Εκεί θα κοιμόμασταν τη 18η μέρα του ταξιδιού. Τα νερά του Λούσιου ποταμού λίγο πιο πέρα ακουγόντουσαν ορμητικά, σα να μας προσκαλούσαν να βουτήξουμε σ’ αυτά. Στο χώρο υπήρχαν ήδη δυο κάμπερ, ένα με μια οικογένεια Ολλανδούς και ένα με Γερμανούς. Είπαμε διάφορα, συζητήσαμε για το πριν και μετά των ταξιδιών μας κι έπειτα κατεβήκαμε στο ποτάμι. Ήταν παγωμένο αλλά δε γινόταν να μην…. Δροσιααααά και αναζωογόνηση!!!!

Το σημείο που διανυκτερεύσαμε. Κάτω από τη γέφυρα περνάει ο Λούσιος ποταμός

Ένα από τα πιο ωραία ξυπνήματα…από τα κουδουνάκια των προβάτων

Στην απέναντι πλευρά του ποταμού ανακαλύψαμε τυχαία αυτά τα αρχαία ερείπια. Τα ανακάλυψε η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή κατά τις ανασκαφές που διεξήχθησαν μεταξύ 1954-55. Πρόκειται για τα θεμέλια του ναού του Ασκληπιού και των ιαματικών λουτρών του, καθώς και τμήματα της πόλεως της Γορτυνίας νοτίως του ποταμού, . Η σπουδαιότητα του ιερού του Ασκληπιού αποδεικνύεται από την επίσκεψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323 π.Χ.) όπου και αφιέρωσε την πανοπλία και το δόρυ του.

Κλείσιμο μέρας

Μια ακόμη πολύ γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Ώρα για ξεκούραση με μια νέα μέρα να ξημερώνει και την εξερεύνηση της Πελοποννήσου να συνεχίζεται.