Εκδρομή στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής

Φύγαμε για Ταξιάρχη; H μήπως όχι;

Μέρες τώρα φλερτάραμε με την ιδέα να φύγουμε για ένα διήμερο. Φτάνει λοιπόν το Σάββατο. Μετά τη δουλειά του Γιώργου κι έπειτα από ένα πρωινό παιδικό πάρτι που ήμασταν καλεσμένοι, σχεδιάσαμε μια κοντινή και σύντομη περιπέτεια. Στο μυαλό το δικό μας, άρχισαν να μπαίνουν σκέψεις του τύπου, “είναι αργά”, “που να πάμε τώρα”, “ο καιρός είναι λίγο περίεργος”, “αξίζει να πάμε για τόσο λίγες ώρες” και άλλα τέτοια ωραία. Ευτυχώς η Αναστασία με την ξεκάθαρη σκέψη της και στη συνέχεια η ψηφοφορία των 4 μελών της οικογένειας επί ίσοις όροις, έβγαλε σαν τελικό αποτέλεσμα ότι…… σε μισή ώρα έπρεπε να έχουμε μπει στο αμάξι.

Έτσι κι έγινε. Στις 18:50 επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής. → Ακολουθείς τον δρόμο για Βασιλικά – Γαλάτιστα – Πολύγυρο και μετά η απόλυτη μαγεία. Δρόμος χαμένος ανάμεσα στα δέντρα. Το μόνο που βλέπεις είναι πράσινο, καφέ και λίγο γαλάζιο(του ουρανού). Ευτυχώς την προλαβαίνουμε με φως και την απολαμβάνουμε στο απόλυτο. Υπάρχει και μια δεύτερη διαδρομή, που στρίβεις αριστερά λίγο πριν φτάσεις στον Πολύγυρο, πιο κοντινή αλλά λιγότερο έντονη σε χρώματα και ήχους.

Άφιξη στην Φάρμα

Φτάνουμε λοιπόν όπως είχαμε σχεδιάσει κατά τις 20:00 και πηγαίνουμε κατευθείαν στο κατάλυμα που έχουμε κλείσει για τη μια και μοναδική μας διανυκτέρευση ” στη Φάρμα”. Εκεί μας υποδέχθηκε η κυρία Τασούλα, ένας όπως αποδείχτηκε στην πορεία υπέροχος άνθρωπος. Μας οδήγησε κατευθείαν στο δωμάτιο και αφού μας έδειξε τα απαραίτητα, πήγε να φτιάξει τα καφεδάκια μας.

Ξέχασα να αναφέρω ότι για να πάμε στο δωμάτιο περάσαμε από την ταβέρνα της Φάρμας, μπροστά στην οποία είχε και μια παιδική χαρά, οπότε όπως καταλαβαίνεις όλα ήταν προδιαγεγραμμένα. Εμείς καφεδάκι με υπέροχη θέα και η Αναστασία με τον Βασίλη παιχνίδι!!! Επειδή όμως η ώρα πέρασε, καθίσαμε να γευτούμε μερικές από τις νοστιμιές που ετοίμασε για μας η κ. Τασούλα. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η πρώτη μέρα στον Ταξιάρχη, η οποία άφηνε πολλές προσδοκίες για την επόμενη(και τελευταία) της εκδρομής μας.

 

 

 

 

 

 

 

Ξημερώνει Κυριακή, η Αναστασία και ο Βασίλης κοιμούνται ακόμη(ευτυχώς….χαχα)κι εγώ μυρίζω τον ελληνικό να ψήνεται στον πάγκο της κουζίνας. Λόγος σοβαρός για να σηκωθώ από το κρεβάτι. Επόμενο βήμα να βγάλουμε  το ξύλινο τραπέζι και τις ξύλινες καρέκλες στο μπαλκόνι, να καθίσουμε και να μη ξέρουμε που να πρωτοκοιτάξουμε. Ήταν κάπως έτσι: θάλασσα(από τα αριστερά), δέντρα, δέντρα, δέντρα, ουρανός κι ένας ήλιος να παλεύει να φανεί ανάμεσα από τα σύννεφα. Πραγματικά νομίζω ήταν τόση η χαρά μας που δε ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε. Να μιλήσουμε, να ακούσουμε, απλώς να κοιτάξουμε ή μήπως να διαβάσουμε λίγο από το βιβλίο που έφερε ο καθένας μας; Ήταν για όλα η κατάλληλη ώρα…  ώσπου ακούμε στο βάθος τα κλασικά και αμέτρητα “γιατί” του Βασίλη και την Αναστασία να του απαντάει με υπομονή. Μετά από λίγο ξεκίνησε κυνηγητό, σκαρφαλώματα, φωνές, γέλια και λίγη γκρίνια. Ποτέ δεν είναι όλα τέλεια.

Μαζεύουμε τα πράγματα μας και πηγαίνουμε για πρωινό, μιλάμε με την Τασούλα και το σύζυγο της για τη ζωή στο χωριό, κάνουμε έναν σύντομο περίπατο στο κτήμα με τα έλατα, τα γκι και τις τριανταφυλλιές κι έπειτα μπαίνουμε στο αμάξι για να πάμε να δούμε το χωριό του Ταξιάρχη.

Βόλτα στον Ταξιάρχη

Ο Ταξιάρχης  είναι ένας οικισμός μέσα στο δάσος και μόλις 25χλμ από τον Πολύγυρο. Έχει περίπου 1000 κατοίκους με βασικές ασχολίες την κτηνοτροφία, την υλοτομία και τα τελευταία χρόνια τον αγροτουρισμό. Πολλοί ασχολούνται με την καλλιέργεια και το εμπόριο ελάτων, κι όπως μας διαβεβαίωσαν κάποιοι ντόπιοι, τουλάχιστον στα μέρη τους για κάθε χίλια δέντρα που κόβονται, φυτεύονται 4-5 χιλιάδες νέα. Επίσης τα δέντρα που πωλούνται ως Χριστουγεννιάτικα τα δίνουν σε γλάστρες ώστε να συνεχίσουν να ζουν και μετά τις γιορτές.

 

 

 

 

 

 

Μετά από μια σύντομη βόλτα σε χωματόδρομους χαμένους ανάμεσα σε δέντρα, βρισκόμαστε να περπατάμε στα δρομάκια του χωριού. Εδώ να σημειώσουμε πως υπάρχουν δημοτικά πάρκινγκ που βοηθούν στην αποφυγή συνωστισμού στο κέντρο του χωριού. Χαρακτηριστικό σημείο του Ταξιάρχη είναι η εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ που στέκει μεγαλόπρεπη σε σημείο με υπέροχη θέα πλαισιωμένη από διάφορα κτίσματα που συμπληρώνουν τις λειτουργίες της.

Σίγουρα δεν θα φύγετε έτσι απλά, καθώς στο κέντρο του χωριού υπάρχουν ταβέρνες που από νωρίς “φωνάζουν” τον κόσμο να τις επισκεφθεί με τις λαχταριστές μυρωδιές τους.

Αν πάλι δε πεινάτε, θα μπορέσετε να πιείτε το καφεδάκι σας σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο της πλατείας. Εμείς ακολουθήσαμε τη δεύτερη επιλογή καθώς το πρωινό της κυρίας Τασούλας μας είχε χορτάσει πολύ.

Δεν έχουμε και πολύ όρεξη για φαγητό, ο Βασίλης έχει αρχίσει να εκτροχιάζεται, και αποφασίζουμε να πάρουμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής καθώς η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη. Έτσι κλείνουμε το ταξίδι με τον ίδιο τρόπο  που το αρχίσαμε….. Με μια υπέροχη διαδρομή.

Κι αν με ρωτήσεις τελικά άξιζε αυτό το διήμερο, θα σου πω σίγουρα ναι.