Εκδρομή στο Μελένικο

28 μόλις χιλιόμετρα από τον Προμαχώνα και τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, βρίσκεται ένα χωριό, με έντονο Ελληνικό στοιχείο κατά το παρελθόν, που λίγοι το γνωρίζουν. Το όνομα αυτού “Μελένικο”.

Τον Απρίλιο του 2016, πήραμε τις ταυτότητες μας εγώ και η Γιώτα, το διαβατήριο της η Αναστασία και ξεκινήσαμε για μια αυθημερόν επίσκεψη στο ιστορικό αυτό χωριό. Ήταν μια παρεΐστικη οργανωμένη εκδρομή από μέλη του πολύ γνωστού ταξιδιωτικού φόρουμ, του “travelstories”, κι εμείς ως ενεργοί ακόλουθοι της σελίδας αυτής, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στην Κυριακάτικη απόδραση σε ένα μέρος που δε το γνωρίζαμε καν.

Μονή Ροζινού

Μπήκαμε λοιπόν στο 20θέσιο λεωφορειάκι μαζί με ανθρώπους που αγαπούν τα ταξίδια όπως κι εμείς και αναχωρήσαμε πρωί πρωί για τη γειτονική χώρα. Περνώντας τα σύνορα, σε 20 λεπτά μιας πολύ όμορφης και καταπράσινης διαδρομής φτάσαμε στην Μονή Ροζινού. Ένα χλμ από το χωριό Ρόζεν και 7 χλμ από το Μελένικο μπορείς να επισκεφθείς τα κοντινά μεταξύ τους μέρη είτε με αυτοκίνητο είτε από ένα μονοπάτι που ενώνει τα δυο μέρη(δε το περπατήσαμε αλλά θα το κάνουμε πολύ σύντομα). Η Μονή βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Pirin. Χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα και ανακατακεύαστηκε το 1597 μετά από πυρκαγιά. Το 1912 πέρασε στη δικαιοδοσία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, αλλά η αντιδικία σχετικά με την υπαγωγή της έληξε μόλις το 1921, όταν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την επιδίκασε στη Βουλγαρία. Είναι αφιερωμένη στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα μοναστηριακά συγκροτήματα της Βουλγαρίας.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα της μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που πιστεύεται ότι θεραπεύει αρρώστους. Είναι αντίγραφο μιας άλλης θαυματουργής εικόνας που βρέθηκε στη θάλασσα κοντά στο Άγιο Όρος πριν 1000 περίπου χρόνια. Χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονται το μοναστήρι κάθε χρόνο για να προσευχηθούν μπροστά της. Μοναχοί δε ζουν μόνιμα στο χώρο ενώ εκείνο που τη χαρακτηρίζει είναι οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες στους εσωτερικούς και εξωτερικούς της χώρους.

Τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες στη Μονή καταφθάνουν πολλά τουριστικά λεωφορεία και θα σας συνιστούσαμε να αποφύγετε αυτές τις μέρες ή να το επισκεφθείτε νωρίς το πρωί

Χωριό Ρόζεν

Μια μικρής διάρκειας βόλτα αξίζει στο κοντινό χωριό Ρόζεν. Το μέρος είναι γνωστό μόνο σ’ εκείνους που αναζητούν ανάπαυση μακρια από τις γνωστές τουριστικές διαδρομές. Εδώ υπάρχει ένα φυσικό φαινόμενο(αναφέρομαι και παρακάτω) οι Βραχώδεις Πυραμίδες. Όποιος έχει πάει στην Καππαδοκία της Τουρκίας μπορεί να συγκρίνει τα δυο μέρη.

Ο καιρός στην περιοχή είναι πολύ ζεστός το καλοκαίρι και κρύος το χειμώνα. Από τις κλιματικές διαφορές έχουν σχηματιστεί οι εντυπωσιακές αυτές πυραμίδες. Πολλοί ορειβάτες προσπαθούν να ανέβουν σ’ αυτές αλλά είναι κάτι αδύνατο γιατί είναι πολύ εύθραυστες. Κανείς δε μπορεί να τις κατακτήσει!

Στο Ρόζεν υπάρχουν λίγα καινούργια σπίτια ενώ τα περισσότερα είναι άνω των 100 ετών. Τα παλιά σπίτια είναι πολύ όμορφα διατηρημένα με μεγάλες ξύλινες αυλές. Στα πιο πολλά απ’ αυτά κρέμονται σκαλισμένες ξηρές κολοκύθες, που παλιότερα τις χρησιμοποιούσαν ως σκεύη νερού και πλέον ως διακοσμητικά. Στο χωριό υπάρχουν δυο μικρά ξενοδοχεία για όποιον αναζητά την ξεκούραση μέσα στη φύση.

Μελένικο

Το Μελένικο είναι επίσημα η μικρότερη πόλη της Βουλγαρίας με λιγότερο από 400 μόνιμους κατοίκους. Είναι γνωστό ως η πόλη των Βουλγαρικών οινοποιείων. Το Μελένικο είναι χτισμένο σε μακρόστενη διάταξη και το διασχίζει ένας αποξηραμένος παραπόταμος του Στρυμόνα. Το ποτάμι αυτό χωρίζει το Melnik (έτσι το προφέρουν οι ξένοι), σε δυο γειτονιές οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους με ξύλινες κυρίως γέφυρες. Σε όλο το μήκος του χωριού υπάρχουν αριστερά και δεξιά παραδοσιακές ταβέρνες όμορφα στολισμένες και πολλά μαγαζάκια με παραδοσιακά προιόντα. Τα περιοιπημένα αρχοντικά, με τα ξύλινα παράθυρα, τα πολύχρωμα λουλούδια και τις κληματαριές στα περβάζια και στις αυλές τους, σου δίνουν την εντύπωσιαζει πως βρίσκεσαι σ’ ένα υπαίθριο μουσείο.Οι λιγοστοί ντόπιοι που συναντήσαμε στην ημερήσια εκδρομή μας ήταν πολύ φιλικοί. Περπατώντας στα σοκάκια του, δεν ήταν λίγοι αυτοί που μας πρόσφεραν κρασί και ντόπια προιόντα να δοκιμάσουμε. Το ελληνικό στοιχείο πάντως δεν έχει εξαλειφθεί. Υπάρχουν πολλές πινακίδες στην Ελληνική γλώσσα καθώς και κάτοικοι που γνωρίζουν ελληνικές λέξεις(ηλικιωμένοι κυρίως) που σε βάζουν στη διαδικασία αναζήτησης στορικών πληροφοριών για την περιοχή.

Το Μελένικο είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Έχει μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά δε θα την αποκαλύψει σε κανένα. Σήμερα υπάρχουν εγγεγραμένοι 325 κάτοικοι ενω πριν από 100 περίπου χρόνια στο Μελένικο ζούσαν περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι. Το 1912 κατοικούσαν κυρίως Έλληνες και υπήρχαν πάνω απο 1000 ελληνικά σπίτια. Ωστόσο μετά την ένταξη του στο Βουλγαρικό έδαφος το μεγαλύτερο ποσοστό μετακόμισε στην Ελλάδα. Φεύγοντας οι Έλληνες, τρύπησαν τα βαρέλια τους, και το ξακουστό κόκκινο κρασί τους, έρρεε στους δρόμους του Μελένικου σαν κόκκινο ποτάμι.

Στον Μεσαίωνα ήταν μια συνοριακή πόλη ανάμεσα στη βουλγαρική και τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Ήταν μια μεγάλη πόλη στον κεντρικό δρόμο προς τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένας τόπος όπου οι βυζαντινοί αυτοκράτορες εξόριζαν κάποιους από τους αριστοκράτες με τους οποίους δεν ήταν ικανοποιημένοι. Γι ‘αυτό το λόγο το Μελένικο αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον σε βυζαντινό ύφος. Ακόμη και τώρα μπορείτε να δείτε ερείπια βυζαντινών κτισμάτων γύρω από την πόλη.

Αρχοντικό Κορδόπουλου

Το πιο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής μαζί με τις πυραμίδες, είναι το Αρχοντικό του Μανώλη Κορδόπουλου. Βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του Μελένικου και η κατασκευή του χρονολογείται το 1754. Ένα σπίτι με τέσσερις ορόφους και υπόγεια κελάρια που θυμίζουν λαβύρινθο. Ο Μανώλης Κορδόπουλος ήταν πλούσιος Έλληνας, έμπορος και παραγωγός εκλεκτών κρασιών.