Mέρα 4η: Λίμνη Uzungol μετά από 12ωρο μαρτύριο
Μιλούσα με έναν δάσκαλο από το σχολείο της κόρης μου και μου είπε πως η λίμνη Uzungol είναι το πιο ωραίο μέρος που έχει επισκεφθεί ποτέ. Και έχει ταξιδέψει αρκετά. Εμείς περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. 4η μέρα του οδικού μας ταξιδιού.
Ξυπνάμε στην Αμάσεια και κατεβαίνουμε για πρωινό στο ξενοδοχείο. Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ φιλικοί όπως και οι υπόλοιποι πελάτες του καταλύματος, όλοι Τούρκοι. Σε πολύ ζεστό κλίμα αποχαιρετούμε τους ιδιοκτήτες. Μια νέα μικρή οδύσσεια ξεκινά. Επόμενος προορισμός η λίμνη Uzungol
Η πλατεία του ρολογιού
Κάναμε μια τελευταία βόλτα πριν φύγουμε από την ζεστή πόλη της Αμάσειας. Βρεθήκαμε στην πλατεία του ρολογιού. Ένα μέρος όπου απαγχονίστηκαν δεκάδες Έλληνες πριν 100 χρόνια. Τα συναισθήματα και πάλι άρχισαν να μπερδεύονται. Κρατάμε όσα ζούμε εμείς και συνεχίζουμε.
H διαδρομή
Βάλαμε τα δυνατά μας. 570χλμ και 8 ώρες μας ενημέρωσε το gps! Δεν ήμασταν σε αυτοκινητόδρομο αλλά σε ωραίο επαρχιακό δρόμο. Κάπου όμως κάναμε λάθος. Η μάλλον το gps έκανε λάθος.
Η θερμοκρασία ήταν στους 32°C και η ώρα γύρω στις 17:00-18:00. 7-8 ώρες ήδη στο δρόμο και ξαφνικά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Δρόμος γεμάτο στροφές, η θερμοκρασία να πέφτει και σιγά σιγά να ακουμπάμε τα σύννεφα. Να μην βλέπουμε στα 10 μέτρα και να πηγαίνουμε με 15χλμ/ώρα. 1000-1500-2000-2500 μέτρα υψόμετρο. Σχεδόν φτάσαμε στην κορυφή του Ολύμπου αναφώνησε η Αναστασία.
Η θερμοκρασία φτάνει τους 7 °C !! Σε κάποια φάση ο δρόμος κάνει μια διχάλα. Δεξιά πάει για Uzungol, ευθεία σ’ ένα χωριό και τέλος. 30χλμ σε χωματόδρομο και το gps να μας ενημερώνει πως θέλουμε 1 ώρα και 45 λεπτά!!! Σοκ…. Εγώ λέω να γυρίσουμε πίσω(2 ώρες δρόμος επιπλέον). Η Γιώτα λέει να πάμε από τον χωματόδρομο που λόγω υγρασίας φοβήθηκα για λάσπες. Ακολουθώ το ένστικτο της Γιώτας.
Από τις πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού. Άγχος και νευρικότητα. Άρχισε να σκοτεινιάζει και δε ξέραμε ούτε αν θα δούμε τη λίμνη, ούτε που θα κοιμηθούμε το βράδυ, φοβόμασταν μη μείνει το αμάξι στις λάσπες, ήμασταν πεινασμένοι και κουρασμένοι αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Ααα ξέχασα να πω πως είχε ανάψει εδώ και ώρα το λαμπάκι του αντιψυκτικού….
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε. Μια εσωτερική ανακούφιση την αισθάνομαι. Η διαδρομή φοβερή όσο μας άφηναν τα πυκνά σύννεφα να διακρίνουμε τριγύρω μας. Ξαφνικά ξεπροβάλλει η λίμνη. Όμορφη. Πολύ όμορφη. Έχει ένα ύψωμα και σταματάμε να βγούμε μια φωτογραφία. Είναι περίπου 20:00. Κόσμος αρκετός, Άραβες πολλοί, σκουπίδια πολλά και το τοπίο όμορφο αλλά όχι κάτι το συγκλονιστικό όπως το περιμέναμε.
Κατεβαίνουμε προς το μικρό χωριό. Κοιτάμε στο διαδίκτυο για ενοικίαση δωματίου. Οι τιμές είναι εξωφρενικές. Πάνω από 200€ ένα τρίκλινο. Το μέρος παραείναι τουριστικό για τα δικά μας δεδομένα. Αποφασίζουμε να φύγουμε. Προτείνω να ανέβουμε στα παράλια και στην πρώτη πόλη προς Γεωργία να κοιτάξουμε για δωμάτιο. Έχουμε το νου μας παράλληλα σε κάποια καβάντζα για να την παρκάρουμε και να κοιμηθούμε στη σκηνή οροφής αλλά τίποτα.
Τελικά μετά από 1 ώρα δρόμο φτάνουμε στο Rize ή Ριζούντα. Είμαστε μιάμιση ώρα πριν τα τουρκικό-γεωργιανά σύνορα. Μπαίνουμε στο δωμάτιο γύρω στις 22:30. Είναι άθλιο. Το χειρότερο του ταξιδιού με διαφορά. Δε μας έχει μείνει κουράγιο για τίποτα. Πέφτουμε ξεροί για ύπνο. Μια τρελή μέρα είχε φτάσει στο τέλος της …
→ Αν θέλετε να ταξιδέψετε μαζί μας λίγο παραπάνω, δείτε τα stories του ταξιδιού στο Instagram