Μέρα 4η: Oδηγώντας στα Ζαγοροχώρια

23 Οκτωβρίου 2019 sef 9 λεπτά ανάγνωσης 3502 Προβολές

Το ξημέρωμα της 4ης μέρας, μας βρίσκει σ’ ένα απίθανο μέρος, στους Κήπους. Eίμαστε στην καρδιά του Κεντρικού Ζαγορίου, σε υψόμετρο 800 μέτρων, με το Μπαγασιώτικο ποταμό(παραπόταμος του Βίκου) να περνάει μέσα από το χωριό, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το μέρος που διανυκτερεύσαμε. Λόγω καλοκαιριού, το νερό του ήταν ελάχιστο αλλά αρκετό για μια δροσερή βουτιά !! Πάνω από το ποτάμι υπάρχει το Γεφύρι του Μύλου, από το οποίο περνούσαν τα παλιότερα χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής κάνοντας τη διαδρομή από τους Κήπους στο Νερόμυλο που βρίσκεται ακόμη εκεί, στην αντίπερα όχθη του ποταμού.

Η Γιώτα και η Αναστασία ακόμη κοιμούνται κι εγώ δράττομαι της ευκαιρίας να πετάξω για πρώτη φορά το drone. Πρέπει να σε εμπνέει και η περιοχή άλλωστε. Ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά δειλά πίσω από το πέτρινο, τρίτοξο Γεφύρι του Μύλου και η πρωινή καταχνιά προσδίδει μια άκρως μυστηριώδη ατμόσφαιρα.

Πανοραμική λήψη. Στα δεξία βρίσκεται ο νερόμυλος

Η διαδρομή

Η σημερινή διαδρομή περιλαμβάνει γύρω στα 100 χλμ οδήγησης σε αρκετά Ζαγοροχώρια. Φεύγοντας από Κήπους περάσαμε από το πανέμορφο Κουκούλι, έπειτα από το ίσως ωραιότερο χωριό της περιοχής το Δίλοφο κι έπειτα από το γραφικό Καπέσοβο, το γοητευτικό Τσεπέλοβο, το παραδοσιακό Σκαμνέλι, φτάνουμε στον προορισμό μας το Γυφτόκαμπο, μέρος το οποίο μας είχε προτείνει ο φίλος Βασίλης για να διανυκτερεύσουμε. Εκεί βρίσκεται μια μεγάλη κατάφυτη έκταση δάσους από έλατα και πεύκα που πλέον ανήκει στο σύλλογο Σαρακατσάνων της Ηπείρου και κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου γίνεται μεγάλο πανηπειρωτικό αντάμωμα. Για κακή μας τύχη, για κάποιο λόγο που ποτέ δε μάθαμε, ο χώρος αυτός ήταν κλειστός(πολύ πιθανόν λόγω εργασιών εν όψη της συνάντησης) οπότε ξεκινήσαμε προς τα πίσω για τη δεύτερη πρόταση του Γιαννιώτη φίλου μας, το χωριό Αρίστη, δίπλα ακριβώς στο Βοιδομάτη ποταμό. Αν και είχαμε κατά νου μια χαλαρή μέρα από άποψη χρόνου στο τιμόνι, τελικά πιάσαμε τις 2:30 ώρες οδήγησης, δύσκολης διαδρομής με πολλές στροφές αλλά η ομορφιά της φύσης και των τοπίων που αντικρίσαμε μας αντάμειψε στο μέγιστο.

Πρωινό και μπάνιο στη φύση

Ξύπνησα ανακουφισμένος αρκετά νωρίς μιας και τα δελτία καιρού έλεγαν για βραδινή μπόρα και δυνατές βροχές. Είχαμε σκεπάσει τη σκηνή με έναν πράσινο πλαστικό μουσαμά αλλά τελικά τα σύννεφα πέρασαν και δεν μας ακούμπησαν. Μια ηλιόλουστη μέρα ξημερώνει, μετά τη πρωινή ομίχλη, η ατμόσφαιρα είναι τόσο γαλήνια. Παίρνουμε το πρωινό μας και ξαφνικά λίγα μέτρα πιο πέρα, ξεπετάγεται μέσα από τα δέντρα ένα ελάφι. Ενθουσιάζεται η Αναστασία, δε προλαβαίνει να μας φωνάξει να το δούμε και το ελάφι χάνεται στο πυκνό δάσος συνεχίζοντας τη πορεία του.

Η πιο ωραία ως τώρα στιγμή του ταξιδιού, είναι αυτή που θα ακολουθήσει. Mπάνιοοο….Είμαστε ενθουσιασμένοι που θα κάνουμε μπάνιο μετά από 3 μέρες περιπλανήσεων. Είχα πει σ’ αυτό το άρθρο

κάποια πράγματα σχετικά με το ταξίδι κι ανάμεσα σε όλα είχα αναφερθεί στην εξαιρετική επιλογή που κάναμε όσον αφορά το θέμα αυτό. Είχε φτάσει η ώρα να τη χρησιμοποιήσουμε. Ναι τη ντουζιέρα!! Βγάζω τον σπάγκο, τη δένω και τη κρεμάω από τη γέφυρα που ανέφερα πιο πάνω. Θα κάναμε μπάνιο γυμνοί στη φύση, στο πουθενά, σ’ ένα υπέροχο μέρος που βρήκαμε τυχαία, κάτω από μια πέτρινη γέφυρα με τα πόδια μας να πατάνε τις όχθες του ποταμού.

Στο Κουκούλι και στο Δίλοφο

Η ώρα άρχισε να περνάει και σιγά σιγά ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στα κοντινά χωριά. Πλύναμε τα πιάτα στο ποτάμι, με οικολογικό υγρό πιάτων πάντα, μαζέψαμε ότι σκουπίδια κάναμε και αφήσαμε το πανέμορφο αυτό μέρος με την ελπίδα το επόμενο να είναι εξίσου όμορφο και ήρεμο μ’ αυτή τη μαγευτική γωνιά που ανακαλύψαμε.

To πρώτο χωριό που θα συναντούσαμε πηγαίνoντας προς το ΒΔ Ζαγόρι είναι το Κουκούλι. Πριν όμως ήταν απαραίτητες δυο μικρές στάσεις για να φωτογραφίσουμε και να περπατήσουμε 2 από τα πιο γνωστά πέτρινα γεφύρια όλης της Ηπείρου.

Γεφύρι του Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη. Χτίστηκε το 1753

Το πολυφωτογραφημένο γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό. Από τα λιγοστά τρίτοξα πέτρινα γεφύρια που υπάρχουν. Χτίστηκε το 1814

Φτάνοντας στο Κουκούλι

Το Κουκούλι είναι ένα μικρό, πέτρινο, με ιδιόμορφη αρχιτεκτονική χωριό. Τα γραφικά σοκάκια του, η πανέμορφη πλατεία του, η ιστορία των θεραπευτών της Ηπείρου, των “Βικογιατρών” και φυσικά το Λαογραφικό Μουσείο του Κώστα Λαζαρίδη ήταν οι αφορμές της επίσκεψης μας.

Περπατήσαμε το μονοπάτι του χωριού που ξεκινάει από το περίφημο Καφενείο “Βικογιατρός” και καταλήγει στο ίδιο σημείο κάνοντας έναν πολύ όμορφο γύρο του χωριού.

Περπατώντας στο Κουκούλι — Κοιτάξτε το πουλάκι…

Βικογιατρός στο Κουκούλι — Την άνοιξη έχει αρώματα, φθινόπωρο έχει χρώματα, το καλοκαίρι έχει δροσιά και το χειμώνα ζεστασιά’

‘Οσοι βρεθείτε στο Κουκούλι μη παραλείψετε να επισκεφτείτε το Μουσείο του Κώστα Λαζαρίδη. Ο διώροφος χώρος όπου στεγάζεται το Μουσείο, ήταν στο παρελθόν η οικία του. Μετά το θάνατο του δόθηκε ως δωρεά στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Εκεί μπορεί κανείς να δει τα φαρμακευτικά φυτά του Βίκου που οι ντόπιοι παραδοσιακοί γιατροί, οι «Βικογιατροί», χρησιμοποιούσαν για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες αλλά και δείγματα της πλούσιας πανίδας της περιοχής που με προσωπική του εργασία συγκέντρωσε. H κυρία που μας υποδέχτηκε στο Μουσείο ήταν άψογη, μας ξενάγησε στο χώρο, μας έδωσε πολλές πληροφορίες και έλυσε όλες τις απορίες δικές μας και της Αναστασίας.

Στο μουσεί του Κώστα Λαζαρίδη — Η Γιώτα και η Αναστασία ακούνε με προσοχή τη κυρία που μας ξενάγησε στο μουσείο

Μουσείο Κώστα Λαζαρίδη — Ο εσωτερικός χώρος με τα βιβλία και τα βότανα

Για καφέ και φαγητό στο Δίλοφο

Ο Δίλοφος είναι ένα ορεινό χωριό χτισμένο στις πλαγιές της Τύμφης πάνω σε δυο κατάφυτους λόφους εξ ου και η ονομασία του. Είναι το μοναδικό Ζαγοροχώρι που δε κυκλοφορεί αυτοκίνητο. Υπάρχει στην είσοδο του χωριού πάρκινγκ που αφήνεις το αυτοκίνητο και με τα πόδια εισέρχεσαι στο κέντρο του Διλόφου. Η κεντρική πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο στη μέση να δεσπόζει επιβλητικά, 2-3 καφενεδάκια, όλα τα σπίτια πέτρινα, το Δημοτικό σχολείο κι αυτό εντυπωσιακό αλλά κλειστό εδώ και πολλά χρόνια…

Ένα καφεδάκι στη δροσερή πλατεία ήταν απαραίτητο. Μια βόλτα στα σοκάκια επίσης. Αν μη τι άλλο ιδανικό μέρος για τους λάτρεις της φωτογραφίας. Η μεγαλόπρεπη εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, χτισμένη από το 1850, και το Αρχοντικό του Μακρόπουλου, το ψηλότερο στα Ζαγοροχώρια είναι τα must see της περιοχής

Επιστρέφοντας στο πάρκινγκ, αποφασίσαμε να φάμε εκεί. Ψησταριά, κρασάκι, σαλάτα, τι άλλο να ζητήσουμε.

Η Γιώτα ακούει τις ιστορίες της κυρά Μαρίας

Στον πλάτανο της πλατείας του Διλόφου

Δίλοφος

Μεσημεριανό στο πάρκινγκ του Διλόφου

η κατάληξη της ημέρας

Αφού λοιπόν είδαμε δυο από τα πιο όμορφα χωριά της Ηπείρου, έπρεπε σιγά σιγά να βρούμε μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ. Ξεκινάμε λοιπόν και αφού περνάμε το Καπέσοβο, το Τσεπέλοβο και το Σκαμνέλι, φτάνουμε σε μια πολύ όμορφη περιοχή, το Γυφτόκαμπο, αλλά όπως είπα στην αρχή του άρθρου ήταν αδύνατον να διανυκτερεύσουμε. Ξεκινάμε λοιπόν προς τα πίσω με προορισμό το χωριό Αρίστη.

Είναι νωρίς το απόγευμα, στους δρόμους κυκλοφορούν λίγα αυτοκίνητα, κυρίως βαν-κάμπερ-αυτοκινούμενα, η ζέστη έχει υποχωρήσει και η διαδρομή είναι υπέροχη. Το μόνο που απομένει είναι να βρούμε μέρος για τον βραδινό μας ύπνο

Περνώντας το χωριό Αρίστη λοιπόν, με κατεύθυνση το Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, βρίσκεται μια γέφυρα που είναι χτισμένη το 1923. Περνάει πάνω από τον παγωμένο Βοϊδομάτη ποταμό. Υπάρχει χώρος να παρκάρεις, να κολυμπήσεις, να κάνεις πικ-νικ, ράφτινγκ και ότι άλλο θες. Υπήρχαν ήδη παρέες Ελλήνων και ξένων που είχαν ετοιμαστεί για να κοιμηθούν εκεί το βράδυ. Μας άρεσε. Ανοίξαμε τη σκηνή, μαγειρέψαμε και όταν άδειασε η περιοχή από κόσμο, πέσαμε ξεροί να πάρουμε δυνάμεις για την περιπέτεια της επόμενης μέρας.