Μέρα 3η: Kόνιτσα, Πηγές Βελλάς και τελικά…Κήποι

23 Αυγούστου 2019 sef 7 λεπτά ανάγνωσης 4681 Προβολές

Ξημέρωμα στη Πυρσόγιαννη

Το ξημέρωμα της Παρασκευής μας βρίσκει σε μια ερημική γωνιά της Πυρσόγιαννης, να έχουμε κάνει έναν υπέροχο, δροσερό και πολύ safe ύπνο. Ο γραφών ξυπνάει όπως πάντα αρκετά νωρίς (οι επαγγελματικές συνήθειες δύσκολα κόβονται), παίρνει τη φωτογραφική του μηχανή και ξεχύνεται στα στενά του χωριού να αποτυπώσει εικόνες. Περπατώντας στα πέτρινα καλντερίμια, ελάχιστους ανθρώπους αντίκρισα, κάτι ηλικιωμένους μόνο που δε τους πιάνει ο ύπνος σα και του λόγου μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρω τον περιβόητο φούρνο. Ψωμί ζυμωτό, με γύρισε χρόνια πίσω, όταν η γιαγιά μου ακόμη ζύμωνε στο χωριό και μοσχομύριζε το σπίτι όλο. Συνέχισα την εξερεύνηση και μετά από αρκετά κλικ επέστρεψα στη βάση. Αφού ξύπνησαν και οι υπόλοιποι, ένας ελληνικός καφές ήταν απαραίτητος. Πήραμε το πρωινό μας, λιαστήκαμε στον ήλιο που τόσο αγαπιέται όταν έχει δροσιά, συμμαζευτήκαμε και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στη Κόνιτσα.

Ξέχασα να σας πω

….(ίσως επειδή δεν ήταν κάτι σοβαρό τελικά) πως την πρώτη μέρα του ταξιδιού, κι ενώ οδηγούσαμε στο χωματόδρομο για τη λίμνη Μουτσιάλια, κρέμασε η προστατευτική ποδιά του κινητήρα. Είχε πάρει πέτρες και χαλίκια λόγω του δύσβατου δρόμου, έκατσε από το βάρος, κι εγώ νόμιζα ότι έσπασε!! Επομένως βάλαμε την Κόνιτσα στο πρόγραμμα για να επισκεφτώ συνεργείο, να δει το πρόβλημα μας. Τελικά η ανησυχία μας ξεπεράστηκε γρήγορα καθώς δεν υπήρχε κάποιο θέμα και όλα ήταν μια χαρά. Από το βάρος η ποδιά είχε κάνει κοιλιά και έβρισκε στο έδαφος αλλά πλέον με λίγη προσοχή σε κακοτράχαλους δρόμους μπορούσαμε να συνεχίσουμε κανονικά. Ανησυχία για το τίποτα αλλά δε μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι. Ξένοιαστοι πλέον ακολουθούμε το αρχικό μας πλάνο…

27 χλμ πανέμορφης και γεμάτης φυσικού κάλλους ομορφιάς διαδρομή, αυτή που διανύσαμε από Πυρσόγιαννη ως την Κόνιτσα. Αν ποτέ βρεθείτε προς τα εδώ αξίζει να την οδηγήσετε

Διαδρομή

Η διαδρομή μας αρχικά προέβλεπε επίσκεψη στην Κόνιτσα. Μετά την Κόνιτσα και 30′ επιπλέον οδήγησης, το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη για καφέ στις Πηγές Βελλάς που μας πρότεινε ο Γιαννιώτης φίλος μας Βασίλης. Εκεί με τη βοήθεια των κοριτσιών που εργάζονταν στο χώρο επιλέξαμε τους Κήπους ως το μέρος της επόμενής μας διανυκτέρευσης. Συνολικά κοντά στα 100 χλμ και περίπου 1:30 οδήγησης την 3η μέρα του ταξιδιού. Μια χαρά!

Κόνιτσα

Η Κόνιτσα είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις ωραιότερες ακριτικές περιοχές όχι μόνο της Ηπείρου αλλά και της Ελλάδος γενικότερα. Είναι μια πόλη 4000 κατοίκων χτισμένη σε υψόμετρο 600 περίπου μέτρων ενώ το στολίδι της περιοχής είναι το ψηλότερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων χτισμένο το 1869 από Πυρσογιαννίτη πρωτομάστορα. Ο ποταμός Αώος που ρέει κάτω από το γεφύρι δίνει στη περιοχή μια ξεχωριστή βιοποικιλότητα.

Αφού λοιπόν κάναμε τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε φρούτα και φαγώσιμα, περπατήσαμε και χαλαρώσαμε στην όμορφη πλατεία και επισκεφτήκαμε το περιβόητο γεφύρι της Κόνιτσας. Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Μέρος για να μη σταματάς να φωτογραφίζεις. Περάσαμε στην απέναντι όχθη, πήραμε μια δόση δροσιάς στα κρύα νερά του ποταμού και συνεχίσαμε τη πορεία μας για τις Πηγές Βελλάς.

Πηγές Βελλάς

Oι Πηγές Βελλάς είναι ομώνυμο καφέ-ψησταριά, σε μικρή απόσταση από την Κόνιτσα, στο δρόμο προς Ιωάννινα σε ένα υπέροχο περιβάλλον. Αφού περάσετε το χωριό Καλπάκι που αποτελεί σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο της περιοχής, στρίβετε δεξιά(στο ύψος της πολεμικής αεροπορίας) και σε 1-2 χλμ φτάνετε στις Πηγές. Το μαγαζί πήρε το όνομα του από τις πηγές του ποταμού Καλαμά(μεγαλύτερου ποταμού της Ηπείρου) που αναβλύζουν κυριολεκτικά μέσα από τα σπλάχνα των βράχων.

Η τοποθεσία είναι μια όαση δροσιάς, ένα μέρος υπέροχο με εύκολη πρόσβαση και διαθέσιμο χώρο πάρκινγκ. Ήπιαμε τον καφέ μας, βουτήξαμε τα πόδια στα παγωμένα νερά(για τις εγκύους μεγάλη ανακούφιση!!) και γενικά η πρόταση του Βασίλη ήταν εξαιρετική και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Κήποι-Ζαγοροχώρια

Ωραίο το καφεδάκι αλλά η ώρα περνάει και πρέπει να βρούμε το μέρος που θα κοιμηθούμε. Θέλουμε να διανυκτερεύσουμε σε κάποιο Ζαγοροχώρι αλλά όχι στα πολύ τουριστικά (βλ. Πάπιγκο, Τσεπέλοβο, Αρίστη κτλ.). Είχα ακούσει καλά λόγια για το χωριό Κήποι. Ξεκινήσαμε λοιπόν για εκεί.

Μια στάση για φωτογράφηση του πολύ γνωστού γεφυριού του Κόκκορου ή Κόκκορη ήταν “υποχρεωτική”.

Άφιξη στον προορισμό μας. Το χωριό Κήποι είναι αμφιθεατρικά χτισμένο σε υψόμετρο 800μ, απέχει 39 χλμ από τα Ιωάννινα και ανήκει στο Δήμο Ζαγορίου. Μπροστά του απλώνεται μία κοιλάδα που την διασχίζουν δύο μικροί ποταμοί στις όχθες των οποίων είναι χτισμένα περίτεχνα τοξωτά γεφύρια.

Κάναμε μια βόλτα στο χωριό μήπως και βρούμε κάποιο μέρος για να διανυκτερεύσουμε αλλά τίποτα. Βλέπουμε μια πινακίδα στον κεντρικό δρόμο “Γεφύρι Μύλου-Νερόμυλος”. Μπαίνουμε στο χωματόδρομο και αυτό ήταν. Ένα υπέροχο μέρος στο οποίο περάσαμε μια από τις ωραιότερες μας βραδιές. Ησυχία, φύση, ένα μικρό πέτρινο γεφύρι κι ένας ποταμός(Μπαγιώτικος) με χαμηλή στάθμη νερού λόγω καλοκαιριού αλλά αρκετή για να δροσιστούμε, να πλένουμε πιάτα αλλά και να πλυθούμε το επόμενο πρωί.

Ανοίγουμε τη σκηνή και βάζουμε γρήγορα μπρος για μαγείρεμα. Η ψησταριά αερίου( το είπα και το ξαναλέω) ήταν μια από τις πιο τίμιες αγορές που κάναμε. Έβγαλε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Πατάτες με λουκάνικα(μιαμ μιαμ), μια λαχαριστή ντοματοσαλάτα και κόκκινο παγωμένο κρασί ήταν το καλύτερο κλείσιμο μιας πολύ γεμάτης και υπέροχης μέρας, της 3ης μας στους δρόμους. Κι ακόμη χωρίς μπάνιο ε…