Κένυα-Χορεύοντας με τους Σαμπούρου
Η πιο έντονη συναισθηματικά στιγμή του ταξιδιού μας στην Κένυα, ήταν η παρουσία μας σε γάμο της φυλής των Samburu και συγκεκριμένα ο χορός χέρι χέρι μαζί τους. Αισθάνθηκα πως ένα όνειρό, αυτά που ως τώρα έβλεπα στα ντοκιμαντέρ και στο National Geographic, γίνεται πραγματικότητα. Ας εξιστορήσω όμως τον τρόπο που βρεθήκαμε σε μια τόσο ιδιαίτερη στιγμή της κλειστής και παραδοσιακής αυτής κοινωνίας.
Στη Κένυα βρεθήκαμε για εθελοντικό σκοπό με την Wheeling to Help για 10 μέρες στις αρχές Δεκέμβρη του 2018. 21 άνθρωποι μείναμε σε σκηνές, γνωρίσαμε ανθρώπους. Είδαμε τη ζωή σε χωριά στη μέση του πουθενά
Περπατάμε που λες φίλε αναγνώστη με τη Γιώτα, τον Γιώργο, την Αγγελική και τα άλλα παιδιά σ’ ένα κοντινό χωριό από τον χώρο που κατασκηνώναμε. Το όνομα αυτού, Κισίμα. Πλησίαζε απόγευμα, ο καυτός ήλιος άρχισε να εξασθενεί και οι κάτοικοι του χωριού που κυκλοφορούσαν στους γεμάτο σκουπίδια χωματόδρομους, μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους. Σπάνια έβλεπαν λευκούς στα μέρη τους. Δε ζητιάνευαν, δε μας έβλεπαν σα δολάριο ή σαν ευρώ. Μας έβλεπαν σαν ανθρώπους που ήρθαμε να τους βοηθήσουμε. Μας χαμογελούσαν, μας χαιρετούσαν στα Σουαχίλι. Μάμπο εμείς, τζάμπο αυτοί, μάμπο αυτοί τζάμπο εμείς. Είχε πλάκα.
Βοηθήσαμε στο φύτεμα δέντρων superfood με την ονομασία moringa αλλά και στην κατασκεύη σχολικής αίθουσας με σκεπή κατά τέτοιο τρόπο φτιαγμένη ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται το βρόχινο νερό.
Στα συγκρατημένα παιδιά δε, αρκούσε μια αστεία γκριμάτσα ή ένα μικρό πείραγμα για να λυθούν στα γέλια να αναθαρρήσουν και να μας ζητήσουν να παίξουμε. Πέσαμε σε δυο απ’ αυτά που ξυπόλυτα, ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, με παντελόνια σκονισμένα και σκισμένα, ξαπλωμένα στην άκρη του κεντρικού δρόμου, παίζανε μπίλιες. Κι όταν σταθήκαμε από πάνω τους και τους κοιτάγαμε επίμονα, αυτοί σταμάτησαν τα γέλια και έβαλαν τα δυνατά τους. Συνεχίσαμε να περπατάμε και τα μάτια μας γέμιζαν χρωματιστές εικόνες. Έξω από ένα μαγαζί, καθισμένες κάτω, τρεις γυναίκες με την παραδοσιακή ενδυμασία, έφτιαχναν κοσμήματα, βραχιόλια…μέχρι και δερμάτινες ζώνες πολύ καλής ποιότητας.
Παραπέρα κάτω από ένα σκιερό δέντρο, ένας ηλικιωμένος, με την πένσα και το κατσαβίδι στα ταλαιπωρημένα και γερασμένα χέρια του, επιδιόρθωνε ποδήλατα και μηχανάκια που λόγω των κακοτράχαλων δρόμων παρουσίαζαν συχνά, τεχνικά προβλήματα. Οι αγελάδες επίσης περπατούσαν βαριεστημένες μέσα στο χωριό εντελώς φυσιολογικά ανάμεσα στους χωρικούς.
Και τότε άρχισαν όλα!
Ως εδώ όλα καλά. Ξάφνου, αμέριμνος καθώς χάζευα τους ανθρώπους, βλέπω δυο τύπους καλοντυμένους, με φωτογραφικές μηχανές και τρίποδες. Φωνάζω τον Δημήτρη(ο φωτογράφος της ομάδας με έναν τρίποδα παραμάσχαλα σε όλο το ταξίδι)
– (εγώ) Δημήτρη αυτοί είναι συνάδερφοι σου
– (Δημήτρης) Θα πάω να τους μιλήσω
– (Δημήτρης) Hello guys. Where are you going?
– (Αυτοί) We are the photographers of a wedding. Now we ll go to the house of bride
– (Δημήτρης) Can we come with you?
– (Αυτοί) Yes of course
Αυτό ήταν. Θα βλέπαμε από κοντά αυτό που μόνο σε ντοκιμαντέρ είχαμε ξαναδεί. Θα πήγαινε ο γαμπρός με τους δικούς του ανθρώπους, με τις αγελάδες προίκα, στο σπίτι της νύφης να τη ζητήσει και επίσημα. Ο γάμος ήταν την επομένη αλλά αυτό που θα επακολουθούσε ήταν για μας μια μοναδική εμπειρία.
Παραγγείλαμε τσάι σ’ ένα μαγαζάκι μαζί και κάτι σαν ψημένες πίτες που τις έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή. Αραχτοί καθώς ήμασταν έξω από το μαγαζί ακούμε 2 ανοιχτά φορτηγάκια να πλησιάζουν μαζί με μπόλικη φασαρία. Καμιά τριανταριά νεαροί Σαμπούρου, με εντυπωσιακές πολύχρωμες στολές, σκουλαρίκια σε αυτιά και μύτες, φτερά στο κεφάλι και με πολύ χαρούμενη διάθεση πάνω απ’ όλα, μας χαιρετούν στα Σουαχίλι και χάνονται στο σκονισμένο τοπίο. Έχει πλάκα να πηγαίνουν εκεί που θα πάμε κι εμείς σκέφτηκα κι ένα αίσθημα χαράς και ενθουσιασμού άρχισε να με κυριεύει!
Βουρ για το γάμο
Ξεκινήσαμε λοιπόν με το άσπρο 4χ4 van μας, καμιά δεκαριά διψασμένοι για εξερεύνηση τύποι, πήραμε μαζί μας και μια γυναίκα από το χωριό με τα δυο της παιδιά που ήταν καλεσμένοι για το “γλέντι” και ξεκινήσαμε προς το σπίτι της νύφης.
Μισή ώρα περίπου σε χωματόδρομους, με διάσπαρτα σπίτια και καλύβες παντού, με παιδιά να ξεπηδούν στο πουθενά μέσα από θάμνους και δέντρα και χαρούμενα να μας χαμογελούν, με βοσκούς κάθε ηλικίας κυρίως νέοι άνθρωποι να βοσκούν τα κοπάδια τους(με την κτηνοτροφία ασχολούνται το 80-90% του πληθυσμού των Σαμπούρου) στο άγονο αλλά εντυπωσιακό μέρος της Βόρειας Κένυας φτάσαμε τελικά έξω από το περιφραγμένο με κούτσουρα και σύρματα σπίτι ενώ είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ήμασταν εμείς, κάποιοι οικογενειακοί φίλοι του ζευγαριού και φυσικά οι δυο φωτογράφοι που είχαμε συναντήσει λίγο νωρίτερα στην Κισίμα.
Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται φωνές. Γύρω στους 30 Σαμπούρου με παραδοσιακές στολές, κάποιοι με κοντάρια στα χέρια, άρχισαν να ξεπροβάλλουν μερικές δεκάδες μέτρα μακριά.
Πλησίαζαν κολλητά ο ένα με τον άλλον, αγκαζέ και πιασμένοι χέρι χέρι, τραγουδώντας τα δικά τους. Ναι ναι, καλά μαντέψατε, ήταν αυτοί που είχαμε δει νωρίτερα πάνω στα φορτηγά και ευχόμασταν να τους ξαναδούμε εδώ που ήμασταν. Θα έδιναν άλλη χάρη στο όλο λειτουργικό. Πλησιάζουν, προπορεύονται δυο αγελάδες μια λευκή και μια μαύρη. Τα τραγούδια τους μ’ ανατριχιάζουν. Τσιμπιέμαι για να πιστέψω πως όντως αυτά που βλέπω είναι πραγματικότητα.
Το πολύχρωμο, το άγριο αλλά και συνάμα πράο τσούρμο σταματά μπροστά στην είσοδο της αυλής. Ανασυντάσσονται και χορεύοντας εντυπωσιακά και μα αργά βήματα μπαίνουν στην αυλή. Το σκοτάδι πλέον έχει πέσει για τα καλά και μόνο τα φλας των φωτογραφικών και οι φακοί των κινητών, φωτίζουν τα πρόσωπα αυτών των μοναδικών ανθρώπων. Σταματάνε. Κοντά ο ένας στον άλλον.
Ο αρχηγός δίνει το σύνθημα και ξεκινούν έναν άλλο χορό. Πηδάνε ψηλά. Πολύ ψηλά.Σαν ελατήρια. Σα διαγωνισμός για το ποιος θα πάει ψηλότερα. Κορμιά γυμνασμένα. Πολεμιστές γαρ, προστάτες της φυλής τους. Τύφλα να έχει ο Μαικλ Τζόρνταν σκέφτηκα με τέτοια άλματα που έβλεπα. Το ίδιο τροπάριο έγινε καμιά δεκαριά φορές. Εγώ ζούσα τη στιγμή. Άφησα κινητό και φωτογραφική. Ήθελα να καταπιώ και να αποθηκεύσω στη μνήμη μου κάθε εικόνα που έβλεπα. Σκεφτόμουν να μπω να χορέψω αλλά όταν στη ζωή σου έχεις χορέψει μόλις μια φορά κι αυτή στο γάμο σου, τότε κάπου διστάζεις!!!!
Μετά αλλάξανε χορούς. Το πήρα απόφαση. Θα χορέψω μαζί τους. Πότε άλλωστε θα μου ξαναδοθεί άλλη τέτοια ευκαιρία. Μπήκα στο τσούρμο. Πιαστήκαμε χέρι χέρι. Με πιάνανε τόσο σφιχτά σα να με νιώθαν δικό τους άνθρωπο. Άφηνα τα χέρια τους για να σκουπίσω τον ιδρώτα κι αυτοί μέσα στο σκοτάδι αναζητούσαν τα δικά μου για να συνεχίσουμε το χορό. Ένιωσα κάτι μοναδικό. Κάτι μαγικό που μόνο το έβλεπα(σε tv και η/υ), δε τα αισθανόμουνα. Τώρα τα ένοιωθα.
Ένιωσα ευγνώμων γι’ αυτά που ζώ, για τους ανθρώπους που είχα γύρω μου, που μπορεί να έχουν τα δικά τους ήθη κι έθιμα, αλλά για εμάς που τους είδαμε και τους ζήσαμε από κοντά είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ με κεφαλαία γράμματα. Χορέψαμε αρκετά με τα συναισθήματα να παραμένουν έντονα. Η ώρα είχε πάει οκτώ και έπρεπε να γυρίσουμε για φαγητό. Την επόμενη μέρα φεύγαμε. Κρίμα που δε θα μπορέσουμε να είμαστε στο γάμο. Δε πειράζει σκέφτηκα. Αυτό που ζήσαμε ήταν κάτι παρόμοιο. Μια εμπειρία ζωής που σε κάνει πλουσιότερο. Ευγνώμων…
Τι ωραία εμπειρία!! 🥰
Όντως Μαρία..εκείνη τη στιγμή δε πίστευα ότι το ζούσα 🙂